264

جایی برای نوشتن هست. 

مدت هاست که اینجا ننوشتم. اینجا را نبستم. 

انگار که هنوز نفس می کشد. 

ما بودن خویش را با نوشتن اثبات می کنیم. اصلا بعضی آدم ها اینطورند. اگر ننویسند مرده اند. 

شاید باید در مورد روزهای تلخ امسال بنویسم. اصلا امسال مگر روز خوش هم داشت؟

از پنجره به خیابان خیره می شوم. به آدم ها. به آدم هایی که راحت در خیابان قدم می زنند و هیچ به خطر نمی اندیشند. شاید فردا نوبت آن یکی باشد. و طفلک بچه های کار. آنها که نان شبشان را به زور پیدا می کنند، چه می دانند کرونا چیست؟

چه تلخ است امسال. 

آدم ها جانشان چقدر ارزان شده. اگر توی هوا نمیرند، حتما روی زمین می میرند. و اگر روی زمین نمیرند، آب می بردشان. یا شاید آتش.

چه بگویم که این سرزمین سال هاست لبخند خوشی بر لب نیاورده. 

کاش شکوفه ای در دامان این خاک بشکفد.

شکوفه ای سپید. 

تا پروانه ها آرام در آغوشش بیارامند.