فرشته ها به آسمان می روند

    وقتی داشتم  صورتش و دست هایش را می شستم، حس کردم که دیگر مهمان است. آنقدر ناتوان شده که حتی نمی تواند دست هایش رو بشورد. پیری، دردناک است. دوست نداشتم این تصویرها را ببینم. به او که فکر می کنم، اشک توی چشم هایم جمع می شود و رنج می کشم. و من حتی به آنها نزدیک نیستم تا بتوانم هر وقت دلم تنگشان شد، به دیدارشان بروم. کاش درد نکشد. کاش نفهمد که چقدر ضعیف شده. کاش نداند که اینهمه بیمار است. به نبودنش فکر می کنم. احمقانه است نه؟ آدم های دیگر هم از این فکر ها می آید توی سرشان؟ یا شاید من دیوانه ام؟ به نبودنش فکر می کنم و اینکه چگونه روزها بی او خواهد گذشت؟ مدت هاست که کنارشان نیستم. سال های زیاد. خیلی زیاد. چفدر برایم سخت است. اما می دانم که آدم ها عادت می کنند. می دانم. من هم آدم هستم. و حتما عادت می کنم. حتما فراموش می کنم. اما، اما حفره ها را چگونه می توان پر کرد. و من می اندیشم، حفره ها هرگز پر نخواهند شد.