210

    باید صعود 2700 متری جمعه را توصیف می کردم. اما حوصله اش را نداشتم. خیلی خوب بود. نهایت صعود، تصویر دماوند بود. دماوند که هنوز مرا به خود راه نداده است. می خواستم زانو بزنم و گریه کنم. اما توی گروه نمی شد. راستش، تا بحال، دماوند را این همه زیبا و خواستنی ندیده بودم. مرا به زانو در آورد. از او خواستم که سال بعد بگذارد به قله برسم. می رسم. می رسم.