250

    از کنفرانس تهران بیشتر از اینها توقع داشتم. نه از نظر مدیریت که برخورد اساتید با فارغ التحصیلان و دانشجویان. سالن که در مقایسه با رشت و اهواز خالی بود.با وجویکه 150 تا مقاله اکسپت شده بود. اما نکته ی غم انگیز اینجا بود که خیلی از مقاله های سطح خوب اجازه ی سخنرانی نداشتند. و درعوض دیدم که مقاله های معمولی و سطح پایین یا با اجرای بسیار ضعیف نویسنده توی کنفرانس ارائه داده شد. اینجا هم روابط بر همه چیز غلبه داشت. استادها، مقاله ی دانشجوهایشان را یا مقاله ی یک استاد بازنشسته با سطح بسیار پایین را پذیرفته بودندو با پاور پوینت و یا بدون پاور پوینت با اجرای بسیار ضعیف، به آنها اجازه ی ارائه دادند.  و متاسفانه برخورد برخی از شرکت کنندگان که استاد داور بودند، با دانشجویان و بقیه شرکت کنندگان تاسف بار بود. یکی از اساتید که من اسمش را قبلا نشنیده بودم و به نظرم تازه هیات علمی شده، بعد از ارئه ی یک مقاله توسط یکی از شرکت کنندگان با صراحت گفت که: جوان ترها توی این حوزه ها وارد نشوند و اینکار را به متخصصین بسپارند... خیلی ناراحت شدم از شنیدن این جمله. انگار که خودش از اول متخصص به دنیا آمده بود. چقدر خودشان را قبول دارند. چطور می توانند با بقیه این رفتار را داشته باشند. نکته ی تاسف بار دیگر، برخورد نگهبانی دانشگاه شهید بهشتی بود که به پوشش شرکت کننده ها ایراد می گرفت. انگار که همه ی اینها دانشجو های دانشگاه هستند. حالم ازشان بهم خورد. و در آخر اینکه به نظرم آمد، این کنفرانس فقط برای یک عده ی خاصی برگزار شده بود. و دانشجویان و فارغ التحصیلانی که با اساتید در ارتباط مستقیم نیستند، بهتر است نزدیک این جور کنفرانس ها و فضاها نشوند. کسی تحویلشان نمی گیرد. 

    تهران خیلی شلوغ بود. مثل همیشه. اصلا فرصت رفتن به هیچ جا را پیدا نکردم. فقط روز اول بعد از اتمام کنفرانس، قبل از رفتن به خوابگاه، در محوطه ی میدان ولی عصر که سر راهم بود دوری زدم. و دو تالیوان طرح ایرانی خریدم. یکیش شعر " بی تو به سر نمی شود" رویش نوشته شده. 

    دوست داشتم بروم انقلاب. صادقیه. نشد. نشد. خستگی آن دو روز هنوز توی تنم هست. 

شاید وقتی دیگر. منتظر پاسخ دانشگاه کرمانشاه هستم .شاید مقاله ام پذیرفته شود.